ik ken ze vaag
hoor hun stemmen
in een eindeloos dispuut
de een is traag
nauwelijks verstaanbaar
maar lacht te vaak
de ander een baas
regelmatig afwezig
in slaap of druk bezig
op de achtergrond
kreten van bijval
gejoel in een warboel
ik heb het lijf
zij zijn mijn geest
een leven als beest
horen nergens bij
zijn nooit vrij want het lijf
heeft ze gevangen voor altijd
wil melker
22/11/2011
Roisine: | Dinsdag, november 22, 2011 14:57 |
Tjonge, wat een krachtig gedicht! Gaat het over schizofrenie of over demetie? | |
windwhisper: | Dinsdag, november 22, 2011 06:26 |
ja duidelijke verwarring lees ik hier warme groet Cobie je weet het als immer weer duidelijk te beelden in je gedicht en dat spreekt me aan warme groet Cobie goede morgen Wil hopelijk trekt de mist snel op, gelukkig weten onze harige viervoetertjes de weg feilloos te vinden met hun snoetjes in de wind |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 22 november 2011 | ||
Thema's: |