Daar,waar verdriet en geluk slechts

Waar vergetelheid woont,
In de wijde tuinen zonder dageraad,
Waar ik niets ben
Dan nagedachtenis van een tussen brandnetels begraven steen
Waarboven de wind ontsnapt naar zijn slapeloosheid.

Waar mijn naam
Het lichaam dat hij aanduidt in de armen van de eeuwen laat,
Waar verlangen niet bestaat.

In dat grote gebied waar de liefde, vreselijke engel,
Niet als staal zijn vleugel
In mijn borst verbergt,
Met een glimlach vol luchtige gratie terwijl de storm aanzwelt.

Daar waar dit begeren eindigt dat een meester naar zijn beeld wil,
En zijn leven aan een ander leven onderwerpt,
Zonder meer horizon dan andere ogen van aangezicht tot aangezicht.

Waar verdriet en geluk niet meer dan namen zijn,
Hemel en aarde inheemse rond een herinnering,
Waar ik eindelijk zonder het zelf te weten vrij zal zijn,
Opgelost in nevel, afwezigheid,
Afwezigheid, zacht als kinderen

Daar, daar, vér weg,
Waar vergetelheid woont.

Geschreven door

marchiano di noche

Reacties op dit gedicht

marchiano di noche vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Roselynn:	Dinsdag, november 22, 2011 17:12
zo passend deze worden bij dit weerbeeld... eenmaal aangekomen op onze eindbestemming....waar alleen de ziel nog ruimte vraagt...dan pas zullen wij het echt weten ....[]Rose

windwhisper:	Dinsdag, november 22, 2011 14:58
indrukwekkend zeker weten warme groet Cobie goede middag

Over dit gedicht

Auteur: marchiano di noche
Gecontroleerd door: Erwin
Gepubliceerd op: 22 november 2011
Thema's: [Verwerking] [Verdriet] [Geluk]