in de baan van planeten volgen wij

Ik was slechts waar jij zacht
met je handpalmen langs ging,
vlak waarboven je hoofd hing
in de gitzwarte nacht.

Ik was wat, schaars verlicht,
jij vertraagd moest ontdekken:
eerst alleen vage trekken,
pas daarna een gezicht.

Het was jij, zwoel nabij,
die me fluisteren leerde,
mijn oorschelpen boetseerde,
fluisterend aan mijn zij.

Het was jij die, bij het raam,
wat ging komen voorzegde,
in mijn keel de stem legde
die jou riep bij je naam.

Ik was blind, had niets door.
Jij, verschenen, verdwenen,
hebt me ogen gegeven.
Zo laat men soms een spoor.

Zo ontstaan werelden.
Zo negeert men hun schepping,
laat ze - grootse verspilling -
vruchteloos wentelen.

Zo, ten prooi aan kou, aan
hitte, licht, nacht, meteoren,
in de kosmos verloren,
gaan planeten hun baan.

Geschreven door

marchiano di noche

Reacties op dit gedicht

marchiano di noche vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Jacky Van den Berghe:	Donderdag, november 24, 2011 02:13
Heel mooi gebracht! Groetje, Jacky

Roselynn:	Woensdag, november 23, 2011 12:53
dit zou zomaar ....geen fictie kunnen zijn... het heeft iets oneindigs...ontastbaar..transparant zijn je woorden...[]Rose

kelo ami:	Woensdag, november 23, 2011 11:26
dit is even mooi al staat er fictie... groetjes...

Over dit gedicht

Auteur: marchiano di noche
Gecontroleerd door: pantarhei
Gepubliceerd op: 23 november 2011
Thema's: [Gemis] [Fictie]