Het duinen van onze pre-realistische liefdesomgang

Je kunt nog wel toekomstverlangen, zoals het mooi omschreven wordt
in het samenvoegen van twee losse woorden, maar
die verlangens zijn al meerdere malen vernietigd,
door subtiliteit en duizelingwekkend geloofstekort

De beelden zijn bekrompen, vervormd tot meervoudige
onderzoeken naar diepte, terwijl je gedachten woorden
zagen, die plat en eenzaam de leegte in de holtes van je
hoofd en hart opvulden met gearticuleerde waanzin

Kleuren, zegt ze ; ‘ik zag kleuren’ – en ja lieve schat,
je zag kleuren. Felle, hoopgevende kleuren binnen
de lijntjes van een geschetst protocol voor beminnen
-je straalt als de getekende zon, zei ik – warmteloos

Want kussen zal je enkel de enveloppen, die postbode spelen
voor je geschreven liefde, welke je nooit waargenomen hebt.
Misschien dat ik ooit deze idealistische postbode
van fictieve liefde zal ontvangen – maar ik zal het zien
als verpakking, waar de inhoud mij niet van boeit

zweef verder, schoonheid, en laat liefde wegwijzen
ver van mij