De donkere dagen
De donkere dagen
Het knaagt en zuigt en vreet
Werkelijk alles is teveel
Het maakt niet uit
Hoe laat je opstaat
De vermoeidheid eist zijn deel
Opgejaagd, bij alles wat je doet
Geirriteerd om werkelijk niets
Niet weten waar je het zoeken moet
Ontbijten is al iets
Langzaam slepend door de dag
Je komt echt nergens meer aan toe
Moeizaam ga je aan de slag
Terwijl je lijf schreeuwt: moe, moe, moe!!!
De donkerte aan het eind van het jaar
Die neem ik voor lief
Het is de tijd van kaarsjes
Sfeer en kadootjes geven
Maar ook van knetterdepressief
Voor mij is het geen feest
Maar een lijf-aan-lijf gevecht
Om weer te overleven
Reacties op dit gedicht
| mopske: | Zondag, december 04, 2011 00:06 |
| alsof je over mijn leven schrijft, zo herkenbaar, en elk jaar hetzelfde liedje , maar komt ook elk jaar weer goed, om in de herfst en winter weer toe te slaan ;( Mopske |
|
| wervelende regenboog: | Zaterdag, december 03, 2011 21:53 |
| herkenbaar structuur inbouwen heeft mij wel geholpen en veel beweging in de natuur sterkte henk wr |
|
| mucho: | Zaterdag, december 03, 2011 12:09 |
| weer een mooie de achterkant van de poezie liefs, |
|
| Patrick Rottier: | Zaterdag, december 03, 2011 11:49 |
| het is het moment van bezinning,... even alles te laten rusten,... geest en lichaam,... om dan terug te ontwaken bij het ochtendgloren van een nieuwe openbarende lente,... bezin bij jezelf in de stilte luister, niets hoeft, alles kan,... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Henk Hoek | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 03 december 2011 | ||
| Thema's: | ||