de nacht glijdt langzaam aan de schemerige kamer binnen
slaap nestelt zich als een deken om mij heen
mijn geest zweeft langzaam weg
alles wordt rustig
zwart

slenterend langs een kronkelend bospaadje
omgeven door een schilderachtig herfstkleurenpalet
richt ik mijn gesloten ogen op de ondergaande zon
en wordt ondergedompeld in een dieprode warme gloed

mijn glimlach tovert sterretjes aan de hemel
de maan weerkaatst ze in jouw ogen
de wind fluistert me de weg
verlangend voel ik je dichterbij komen

onze ogen kruisen en haken in elkaar vast
de wereld rondom vervaagd
als twee magneten naar elkaar toe gezogen
tot ik vlak bij je sta

sneeuw dwarrelt zachtjes naar beneden
ik neem je hand in de mijne
je streelt even mijn gezicht
alles wordt wit en vederlicht

een streepje sterrenstof breekt door de hemel
en herenigt onze lippen
in een eeuwig durend moment

op de achtergrond knettert feestelijk vuurwerk
als een vrolijk belgerinkel
dat steeds luider wordt

even is mijn aandacht afgeleid
en je vervaagt
alles wordt mistig
en donker
tot ik alleen achterblijf
in bed