noem het paden
noem het paden, die sporen die ik leg
uit broodkorsten, broze woorden
en een onmetelijke droefheid
loop ze na door het blauw
dat jouw zolen laat glanzen
de honger stilt - al wordt elke stap
meer en meer aardend zwaar -
berg mijn lachen op de bodem van kruiken
mijn wenen in perzikpitten
tot waar in de verte de weg splitst
en een boom groeit met vruchten
die het bittere verzoeten
sunset 09-12-2011
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 09 december 2011 | ||
| Thema's: | ||