Ik realiseer het me maar al te goed
álles lijkt me eraan te herinneren
ik wil zo graag dat het over was
maar elke dag is slecht een bevestiging van de pijn
Telkens, als een klap in mijn gezicht
weet het bewustzijn me te vinden
vloeit de pijn weer door heel mijn lichaam
kan ik haast niet meer ademhalen
en weet ik dat huilen het alleen maar erger zou maken
Scherp als dit, het is erger dan messneden
onzichtbar stroomt het bloed in mijn mond
ik proef het in al haar wezen,
ze roept me terug naar daar
Nooit vat ik mijn angst in gesproken woorden
uit angst dat dat het slechts zal aanroepen
met elke zucht die ik laat, in verdrukking
weet ik dat er geen ontkomen aan is
Nooit zal ik verlost zijn van de donkere steken
Ik weet het weer, zo scherp als dit.