mijn maag gromt weer,
het doet eigenlijk wel zeer.

Ik ben vermoeid en heb het koud,
mijn ogen zijn niet meer van goud.

De glinstering is verdwenen,
ik kan wel beginnen wenen.

Vandaag heb ik nog niets binnen,
van het 'stemmetje' in m'n hoofd kon ik weer niet winnen.

Ik hoor 'je wordt dikker als je iets eet',
en dat is iets wat ik niet vergeet.

Ik denk van 'vandaag eet ik wel'.
Maar eenmaal ik er zit veranderst dat gedacht snel.

Ik eet s'avonds een kleine portie eten,
zodat m'n ouders het niet merken is de reden.

Mijn ouders blijven meer en meer eten op m'n bord leggen,
ik durf niets tegen hen te zeggen.

'ze' heeft me in haar macht,
ze fluister heel zacht.

Zodat alleen ik het horen kan,
het voelt als een soort dwang.

Ik wil m'n maag voelen,
afvallen is 1 van mijn grootste doelen.

Ik heb het geleerd,
ik heb me verweerd.

Heb het niet kunnen zeggen NEE,
'ze' was dan niet tevree.

Het stemmetje beslist m'n hele leven,
ik heb het opgegeven.

~britt~
~14 jaar~