Jij gooide de deur dicht,
nooit meer zou ik iets van je vernemen.
Verlost was je van mijn gezicht,
nooit meer hoefde je mij te zien wenen.
Maar de tranen die ik voor je weende,
waren een geschenk, een geschenk van echte liefde.
Maar steeds weer zag ik hoe jij versteende,
en voelde ik je harde blik die mijn hart doorkliefde.
Jij kon ze maar niet bevatten,
de pure emoties die je in mij had ontsloten.
Jij bleef haar onderschatten,
mijn ware liefde, in warme tranen omsloten.
Mijn hart staat nu voor altijd open,
zo verlangend om warmte te geven.
Voor immer zal ik dan ook hopen,
hopen dat iemand mij nog een kans wil geven..