10 januari moet ik terug naar het clb gaan,
als ik er aan denk laat ik al een traan.

Ik weet niet wat ik haar moet zeggen,
hoe ik alles moet uitleggen.

Er is een optie te liegen tegen haar,
het is al bijna daar.

Ik zal weer moeten praten over het eten,
waarom kan ze alles niet gewoon vergeten?

Mijn ouders mogen dit niet weten,
Ik ben bezeten.

Iets in mijn hoofd zegt wat ik moet doen,
ik wil er niet voor onderdoen.

De mevrouw van het clb mag niets vertellen tegen mijn ouders,
want dan krijg ik weer last op mijn schouders.

Ik wil haar zeggen dat ik terug normaal eet,
maar als ik lieg denk ik dat ze dat direct weet.

Mijn titularis zal waarschijnlijk ook wel beginnen vragen,
ik kan het allemaal niet meer verdragen.

Had ik maar niets verteld tegen jullie,
ik voel me als een zombie.

Dood maar toch levend,
Dood maar toch zwevend.

Ik weeg nog steeds teveel,
ik wil geen eten door mijn keel.

Ik wil in hongerstaking maar durf niet,
want dan weet ik dat iedereen het ziet.

Ik zal mijn best doen nog meer af te vallen,
en niemand zal dit hier gaan vergallen.

Het komt er op neer dat je het niet tegen mijn ouders zegt,
want dan was het voor niets, heel dit gevecht.

Liefs Britt