Een spook.



Wie is er nou nog te vertrouwen,
als er in een vrienden groep gestolen wordt.
Op wie kan je echt bouwen,
en kan je alles doen, ongestoord.

Ik zou nooit stelen,
ook al doet men soms groot voor.
Zien echt wel velen,
ze hebben het door.

Ik zei je bent de enigste die binnen komt,
de enigste die mij begrijpen doet.
Die ene, die ook alles ziet in mensen,
waar ze zichzelf niet eens kennen of moeilijk verzetten.

Eet mij,
laat mij,
als brandstof,
door je aders doen stromen.

Laat mij,
een zachtjes aanraking,
en mijn liefde,
door huid laten dringen.

Een warme aanraking,
een teder gevoel,
wil jij iets niet voor mij een staking,
maar jou denken vermeiden, is niet mijn doel.

Gooi hout op dat vuur.
en zal branden voor jou.
Mijn liefde is niet duur,
voor jou, jij speciale vrouw.

Je moest eens weten hoe ik geleid word,
door jou woord,
zonder dat ik het hoord,
hoor ik het toch,
en hoor je nog,
ik was in en ik log.

Nu zit ik vast,
wil ook niets anders meer.
Jij is het die bij mij past,
ik merk het elke keer,
weer.

Die ogen die zoeken naar antwoorden,
en toch ook opzoek zijn naar erkenning van.
En de dingen waar jij je aan stoorden,
maakte mij echt een andere man.

Je open deuren voor mij,
bij mij,
maar jij,
jij houd ze nog voor jezelf gesloten,
geloof me ik zal het niet verkloten,
ik heb van een verandering genoten.

Waarom zou ik anderen geloven,
als ik ze niet eens vertrouw.
Zij die mij dingen beloven,
maar blijven het nooit trouw.

Dat is waar ik in ging zien,
dat ik niet van zulke vrienden verdien.
Ik heb het gehad met dat rot gevoel,
het maakt me totaal niet cool.

Kon ik mijn lege tijd,
maar vullen met jou.
Niet zoals nu gebeurd,
maar gewoon gezellig lol maken met wat dan ook.

Ik wil die vervelende kop zorgen kwijt,
dat is blijft staan wat ik bouw,
dat het is goed wordt gekeurd,
en ik is niet lijk op een spook.