's nachts als ik wandel
heel eenzaam ben ik, hier zo scheef
mijn beeld en ook de boom, kijk
hij dwaalt vergeten over ‘t veld
met bittere vruchten, doornen
blad na blad in deze lege winterherfst,
opgerold en bruin, en ondanks dat
in leven als het zingen van een vogel
die onbeweeglijk hangend in de lucht
zich in mij nestelt en dan vliegt
door schaduw die ik werp - als rook
ik wacht verlangend nog op handen,
tederheden en andere emoties - als gier
stort ik van op het dak mij op de kruimels -
waar vruchten en ook andere geneugten
mij zelf nog altijd smaken
sunset 04-01-2012
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 04 januari 2012 | ||
| Thema's: | ||