Vannacht had ik een mooie droom,

de wind zou me ver dragen.

Plots zat in boven in een boom!

Zou ik het durven wagen?

Realiteit is louter pijn

voor hen die zeker weten.

Kan wetenschap de waarheid zijn

en kan je geloof dan meten?

Mijn vleugels waren zwart en fier.

Ik had felblauwe ogen.

Ik kraaide hard van puur plezier,

maar had nog nooit gevlogen.

Uit onderzoek blijkt al heel lang

dat wonderen gebeuren.

Voor wetenschap niet van belang,

ga daar niet over zeuren.

De lucht was helder, prachtig blauw.

Mijn lijf bedekt met veren.

Ik was opeens een jonge kauw

die ’t vliegen nog moest leren.

Te durven springen, laten gaan,

vertrouwen op mijn vleugels.

De ‘zekerheid’ blijft altijd staan,

want zekerheid heeft teugels.

Op eigen kracht het luchtruim in,

dat bleek opeens geen droom meer.

Bij ’t wakker worden ’s morgens vroeg,

had ik geen enkele angst meer.

Niets anders houd ik nu nog vast,

dan vertrouwen in mezelf.

Geen angst die nu nog bij me past.

Het ging geheel vanzelf.

Empty-hands