Verzorgingstehuizen.
Verzorgingstehuizen.
Waar ’t leven zich
omhoog schroeft naar de einder
mensen bijeen brengt in een tehuis
hangt er de code
rond een niet begrijpen
daal je verbonden mee in deze ruis.
Klinken de tonen
van het vroeg’re leven
vol met détails die boeiend opengaan
wel in herhaling
worden uitgesponnen
emotioneel spreken ze je aan.
Een priester , die
twintig jaar vertoefde
in Timor in het binnenland
de tropen lief had
in nog kennen
verhalen nog heel interessant.
Een vrouw die
je jaren goed kende
nu weggezakt in ’t eigen dromenland
eenzaam verstard
los van herkenning
door slaap in ’t samen zijn overmand.
Mevrouw Voets
zij runde eens zo’n huis ook
vol met bejaarden in een and’re tijd
nu weggezakt
grijs in haar rolstoel
waar zichtbaar alle geest verglijdt.
Zijn komen nog
om ’t Avondmaal te vieren
vanuit de hang in ’t vroegere begrip
Heer zie hen aan
in al hun noden
verlangend naar die einder stip.
th
Waar ’t leven zich
omhoog schroeft naar de einder
mensen bijeen brengt in een tehuis
hangt er de code
rond een niet begrijpen
daal je verbonden mee in deze ruis.
Klinken de tonen
van het vroeg’re leven
vol met détails die boeiend opengaan
wel in herhaling
worden uitgesponnen
emotioneel spreken ze je aan.
Een priester , die
twintig jaar vertoefde
in Timor in het binnenland
de tropen lief had
in nog kennen
verhalen nog heel interessant.
Een vrouw die
je jaren goed kende
nu weggezakt in ’t eigen dromenland
eenzaam verstard
los van herkenning
door slaap in ’t samen zijn overmand.
Mevrouw Voets
zij runde eens zo’n huis ook
vol met bejaarden in een and’re tijd
nu weggezakt
grijs in haar rolstoel
waar zichtbaar alle geest verglijdt.
Zijn komen nog
om ’t Avondmaal te vieren
vanuit de hang in ’t vroegere begrip
Heer zie hen aan
in al hun noden
verlangend naar die einder stip.
th
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Donderdag, januari 12, 2012 00:45 |
| Of, zou het toch een mildheid kunnen zijn van het leven aan het eind van het leven? Mooi beschreven! Groetje, Jacky |
|
| youkie: | Woensdag, januari 11, 2012 15:09 |
| verzorgingstehuizen ga er twee maal in de week op bezoek en ze hebben daar veel vreugde aan liefs |
|
| windwhisper: | Woensdag, januari 11, 2012 13:26 |
| ja ze zouden niet kunnen draaien zonder vrijwilligsters, dat weet ik uit ervaring, een pracht dicht warme groet Cobie bewondering alhier |
|
| Quicksilver: | Woensdag, januari 11, 2012 12:59 |
| heel ontroerend schrijven, soort verhalen ken ik, mede als vrijwilligster! helaas nu niet meer door ziekte groet |
|
| Anneke Bakker: | Woensdag, januari 11, 2012 11:23 |
| Verzorgingshuizen en verpleeghuizen, ik weet maar al te goed hoe het er aan toe gaat Teun, zie het zo weer voor me. Er vrijwilligerswerk te doen is dankbaar en geeft je veel voldoening. Weer eentje die me raakt in m''n ziel. Heel goed verwoord Teun. Fijne dag met groeten Anneke |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, januari 11, 2012 10:50 |
| wat moet ik schrijven!??klasse | |
| karinvangelder: | Woensdag, januari 11, 2012 10:38 |
| stap voor stap gaan we er heen een afschrikwekkend voorbeeld triest maar waar .zo mooi jouw schrijven Teun . klasse lieve groet x Karin |
|
| witteroos: | Woensdag, januari 11, 2012 10:26 |
| Tja, we zoeken soms zo ver wat dichterbij aanwezig is. Ware levensverhalen. Triest zoals we leren te leven. | |
| wervelende regenboog: | Woensdag, januari 11, 2012 10:22 |
| mooi door jou beschreven Teun het is voor een buitenstaander niet altijd leuk om te aanschouwen, maar ik denk dat het toch voor hun ziel goed is om zich zo langzaam uit het leven terug te kunnen trekken naar en met behulp van de geestelijke wereld hartelijke groet wr |
|
| Fairouz: | Woensdag, januari 11, 2012 09:45 |
| verzorging tehuizen och Teun, is er iets verdrietiger dan dat ? De laatste halte... Een gedicht zoals het leven is. Goedemorgen en een hartelijke groet, F |
|
Over dit gedicht
| Auteur: teun hoek |  
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 11 januari 2012 | ||
| Thema's: | ||