een donkere schreeuw
vanuit het niets
achtervolgt het stilste gebied
tot alles heftig trillen gaat

waar de stilte even plots weer neerviel
en nam het op duistere wijze de macht
waardoor de schreeuw vervaagde
en het angstig stil werd...

eenzaamheid ten top
hopend op een nieuw geluid
dat duisternis kan doen verbleken
dat kleur geeft aan de zwart-witte gedachten

een foto in negatief
dat verbeelding relativeert
op een wijze die het laatste restje licht
aan het zicht ontneemt

gehuld in duister
verdoofd van angst
met stomheid geslagen
blijf ik alleen achter

daar waar niets groeit
blijven scheuren heel
doch gloort er hoop
op de rand van de afgrond

waar ik langzaam omhoog tracht te klimmen
naar een sprankje licht
ontbreekt het aan alle logica
daar waar het eindigd in het land van verwarring

hopend op een wonder
dat geen mogelijkheid ziet waarheid te worden
val ik terug omlaag
terug in duisternis

waar angst wederom de strijd aan gaat
om scheuren groter te maken
en pijn te vergroten
lijkt de winnaar bekend

in een laatste poging
klim ik langs de rand omhoog
voelt het als een laatste kans
om dromen waar te maken

wordt de laatste strohalm gegrepen
in de hoop dat wensen waarheid kunnen worden
blijf ik vastlopen in verwarring
door signalen die ik niet ontcijferen kan

onwetendheid van wat het kan betekenen
blijf ik verdwaasd en versufd achter
in de hoop dat iemand me helpen kan
of dat de signalen verduidelijkt worden met acties

maar hulp blijft uit
acties verwarren nog meer
stilte strijkt weer neer
na een korte douche van verwarrend spraakwater

van neerslaande negativiteit
dat de strijd aan gaat
met de al dan niet in kleine mate
altijd heersende positiviteit

dreigt het uit te lopen tot een innerlijke oorlog
voorzaakt door een nietige verwarring
zonder beeldspraak
zonder vergelijking

lijkt alles uit te lopen op een debacle
zoekend naar een uitweg van
deze wereld van waanzin
waar de afgrond naderbij lijkt dan verlossing

lijkt de enige oplossing te vergeten
dat de muziek der vergetelheid
herinneringen oproept
van een eenzaam eiland

waar de compositie van vogelgefluit en kokosnoten
verwarring omzet in vage fantasieën
die vergetelheid verdraait in onware waarheden
met verschilligheid ten top

die de keuzemogelijkheid in de weg liggen
op de tweesprong om aan dit eiland te ontsnappen
om de onware waarheden te realiseren
en de pijn op te vangen

pijn die door nieuwe pogingen ontstaat
pijn die dagen lang het geweten heeft verorberd
een gat heeft achtergelaten
dat ervoor zorgt dat de fouten toenemen

waar ze op dit gebied lijden
tot pijn het hoogste woord heeft
die de duistere schreeuw voedt
en hem doet herleven

waardoor een krachtige wind waait
die hoop doet leven
en angsten vergroot
door zekerheden weg te wassen

door twijfelachtige fabels te verspreiden
in media en roddels
komt de zekerheid ten val
en grijpt onmacht de macht

slaat de moedeloosheid toe
om samen de utopie te vormen
vol neerslachtigheid en moeilijkheden
die de weemoed naar positivisme vergroot

de oorlog der emoties kabbelt voort
als storm in een glas water
worden de scheuren groter
en dreigt het opnieuw te breken