verzameling verzonnen wolken ...

Die vader van mij kon geen
voornamen onthouden;
Ik verweet hem dat hij de mijne niet meer kende
tot op de dag dat ik zag dat hij ook de zijne vergeten was.
Hij aanbad mijn moeder zonder veel woorden,
zij aanbad haar gezin zonder veel gedachten.
Ik vroeg me soms af wat ik kon verwachten:
een grote, chaotische bibliotheek
gaf antwoord op mijn vragen. En buiten
bevolkte de dieren de aarde;
zij waren mijn gelijken.
Een schoolmeester leerde mij kijken,
een buurvrouw dansen. Ik begon
veel van de hemel te houden en dankzij
een meisjeslach begreep ik geheimen.

Als je mensen lief hebt zonder vals te spelen
begin je weer opnieuw te leven:
de gouden lijfspreuk werd de mijne.

Niets houdt me tegen maar ik blijf hier,
onder mijn verzameling verzonnen wolken.
Niet langer hoeft iedereen te weten wie ik ben.

De tijd, wat je er ook van zegt,
is een plek waar de tijd niet voorbijgaat.

Geschreven door

marchiano di noche

Reacties op dit gedicht

marchiano di noche vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

M-Rose:	Zaterdag, januari 21, 2012 13:57
gaf ja is een plek waar de tijd voorbij is

M-Rose:	Zaterdag, januari 21, 2012 13:54
die vader van mij boekt alty eeuwen op voorhand en ie houdt vanalles bij in december gagt ie me een beeld mee van mr dan 3OO jaar oud hij heeft zo graag kennis van alle lopende zaken hij zo beter de buurvrouw eens leren dansen

Over dit gedicht

Auteur: marchiano di noche
Gecontroleerd door: Sheena
Gepubliceerd op: 21 januari 2012
Thema's: [Familie] [Fictie]