Bezeten door eenzaamheid
Eenzaamheid is een vloek
Het zwerft vaak door mijn huid
Het is nergens naar op zoek
Maar het wil er niet meer uit.
En wat ik ook doe of probeer
Wanhopig vraag ik het te gaan
Het maakt me gek iedere keer
En domineert mijn simpele bestaan.
Verdwijn! schreeuw ik luid
Ik smeek je iedere nacht
Ga alsjeblieft mijn lichaam uit
En hou mij niet langer in je macht.
Het zwerft vaak door mijn huid
Het is nergens naar op zoek
Maar het wil er niet meer uit.
En wat ik ook doe of probeer
Wanhopig vraag ik het te gaan
Het maakt me gek iedere keer
En domineert mijn simpele bestaan.
Verdwijn! schreeuw ik luid
Ik smeek je iedere nacht
Ga alsjeblieft mijn lichaam uit
En hou mij niet langer in je macht.
Reacties op dit gedicht
| BlackRoses: | Vrijdag, december 15, 2006 13:12 |
| Wow ! ;o:) | |
| Josie: | Zaterdag, mei 11, 2002 00:18 |
| Het gevoel van eenzaamheid kan heel je leven overschaduwen maar neem het zelf in de hand en sluit die vloek op en stap naar buiten! (een cliche maar als er een wil is, is er een weg) sterkte, Josie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Dozie | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 10 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||