Mijn hart hult zich in duisternis,
veroordeel me nu eens niet,
hou je mond en luister 'ns.

20 jaar geleden, verloor ik wie ik was,
20 jaar geleden, geworden wie ik niet zijn wil,
nu, na 20 jaar besef ik het pas,
mijn leven staat elk jaar weer even stil.

Maar je wilt mijn verdriet niet horen,
want dit is niet hoe jij vindt dat het hoort,
maar ik ben mijn vader verloren,
dat is wat mijn ziel doorboort,

Maar zolang ik de pijn kan voelen,
zolang ik me ellendig voel,
zolang ik mijn tranen voel gloeien,
hoop ik dat je ooit begrip hebt voor mijn gevoel.

Zolang de pijn in mijn hart rond gaat,
voel ik een vlaag van aanwezigheid
lijkt het alsof hij even bij mij staat.
Vergeet ik even 20 jaar tijd..

~ik hoop dat je het ooit zult begrijpen~