Erop of eronder
Ze buigt, ik kniel.
Ze woelt, ik droom.
Ze ligt aan mijn voeten.
Daar waar ik schroom.
Ik zeg geen woord.
Zij fluistert verte
in de stilte.
Ik zucht en denk.
Zij draait en schenkt.
Ik wil haar troosten,
maar zij is al groot.
De zee toont karakter.
Zij wordt mijn leven.
Zij wordt mijn dood.
Reacties op dit gedicht
| Esther36: | Maandag, januari 30, 2012 15:31 |
| Ontroerend! Gr.Esther |
|
| mima: | Vrijdag, januari 27, 2012 15:55 |
| ja heel mooi. | |
| balance-bianca86: | Vrijdag, januari 27, 2012 15:30 |
| zing waardig prachtig! groet, balance |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Probert | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 27 januari 2012 | ||
| Thema's: | ||