nu nog door de winter
ramen zijn open
en het unieke
is slecht vast te houden
zelfs wanneer men stopt
met spreken schrijft de wind
op eigen wijze het bewegen
gaat het om de weergave
van momenten die
plots iets onderbreken
zelfs daar waar kraaien
als versteend nu staren
over het pas geploegde veld
dooft later een nevel
weer de sporen uit
van de nog heldere helft
van de wereld
geen tijd voor afscheid
wanneer alles terugkeer is:
bodemloos opbewaard blauw
met daarin een ronde
zingende maan
vleugels van raven
waaien in populieren
sunset 31-01-2012
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 31 januari 2012 | ||
| Thema's: | ||