Val van de hoofse ridder
Als ik in de spiegel kijk, zie ik een afgeleefde jongeman.
De zorgen tekenden rimpels op mijn voorhoofd
en gaven mijn haar een lichtgrijze schijn.
Paarse tinten onder mijn ogen duiden op gestolen slaap.
Ik werkte hard aan een gedicht, enkel voor jou ogen bestemd.
Nog voor de laatste woorden in mijn gedachten waren geboren
en gedoopt in inkt op een blad werden neergepend,
was het al tot een vroege verscheuringdood gedoemd.
Mijn hart, waaruit eens mijn liefde voor jou ontsprong,
verandert langzaam in een uitgedroogde bron.
Mijn hoofd is gevuld met een onontwarbaar kluwen
van allerhande vragen, onzekerheid en onbegrip.
Verdriet sijpelt tot in de kelders van mijn gekwetste ziel
en doet mijn hele lichaam trillen als was ik
een angstig dier.
Misnoegen doet haar intrede in mijn gedachten
en haat werpt een schaduw over de vlinders in mijn buik.
Ik zou van je hebben gehouden tot de zon barstte
en alle tijd op aarde ophield te bestaan.
Ik heb voor je liefde gestreden, knielde bijna voor je,
maar ik viel in dit steekspel en verloor vrijwel alles.
De contouren van je gezicht blijven op mijn netvlies gebrand
en je zit nog steeds als een splinter in mijn gedachten.
Zolang je me niet aankijkt terwijl je me met heel je hart nee zegt,
wordt het mij onmogelijk om mijn liefde voor jou te begraven.
De zorgen tekenden rimpels op mijn voorhoofd
en gaven mijn haar een lichtgrijze schijn.
Paarse tinten onder mijn ogen duiden op gestolen slaap.
Ik werkte hard aan een gedicht, enkel voor jou ogen bestemd.
Nog voor de laatste woorden in mijn gedachten waren geboren
en gedoopt in inkt op een blad werden neergepend,
was het al tot een vroege verscheuringdood gedoemd.
Mijn hart, waaruit eens mijn liefde voor jou ontsprong,
verandert langzaam in een uitgedroogde bron.
Mijn hoofd is gevuld met een onontwarbaar kluwen
van allerhande vragen, onzekerheid en onbegrip.
Verdriet sijpelt tot in de kelders van mijn gekwetste ziel
en doet mijn hele lichaam trillen als was ik
een angstig dier.
Misnoegen doet haar intrede in mijn gedachten
en haat werpt een schaduw over de vlinders in mijn buik.
Ik zou van je hebben gehouden tot de zon barstte
en alle tijd op aarde ophield te bestaan.
Ik heb voor je liefde gestreden, knielde bijna voor je,
maar ik viel in dit steekspel en verloor vrijwel alles.
De contouren van je gezicht blijven op mijn netvlies gebrand
en je zit nog steeds als een splinter in mijn gedachten.
Zolang je me niet aankijkt terwijl je me met heel je hart nee zegt,
wordt het mij onmogelijk om mijn liefde voor jou te begraven.
Reacties op dit gedicht
| september: | Woensdag, juli 20, 2022 22:09 |
| Liefde maakt je, breekt je, leeft je. Mooi. | |
| WitteFee: | Dinsdag, januari 31, 2012 17:29 |
| Zo prachtig verwoord, het wordt haast tastbaar. | |
| snake642: | Dinsdag, januari 31, 2012 15:41 |
| prachtig geschreven hoofse ridder! heel begrijpend en herkennend voor mij:) | |
| wervelende regenboog: | Dinsdag, januari 31, 2012 14:45 |
| heel mooi verwoord! | |
| mucho: | Dinsdag, januari 31, 2012 12:59 |
| wat een schouwspel | |
Over dit gedicht
| Auteur: hoofse ridder | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 31 januari 2012 | ||
| Thema's: | ||