aller-vroegste stilte
de ochtend grijst eerst
achter bomen valt de sneeuw
op donkere twijgen; ’t zijn vogels
die zich heftig weren
en heel misschien zijn wij
niet zonder enige schuld:
wij leggen al ons zielenheil
in slechts dat ene woord
van aller-vroegste stilte
[ik was erbij toen ‘t lichtte
na koude winternachten
en toen was het ook eerst
van achter zwarte torens]
hoe kan ‘k dat tempo tonen
van wat eenvoudig maar gebeurt:
de dag die onze natte kleren
droogt op ‘t naakte lijf
als harten sneller slaan
sunset 07-02-2012
Reacties op dit gedicht
| jessie birds: | Woensdag, februari 08, 2012 00:17 |
| mooi gedicht | |
| H.J.: | Dinsdag, februari 07, 2012 23:38 |
| mooi. Heerlijk schrijven. groet |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2012 | ||
| Thema's: | ||