De Kilte van de Nacht
Wat is het toch, wat voor duisters mij omringt.
Het lijkt me in te pakken, steeds meer.
Mijn ziel verdwijnt, ik voel het niet meer.
Ik probeer de kracht te vinden, maar dan opeens duikt het weer op.
Als ik in slaap ben, grijpt het zijn kans om binnen te dringen als een dief in de nacht.
Het lijkt alsof de controle wordt overgenomen, ikzelf zweef ergens ver daarboven.
Badend in het zweet ontwaak ik, mijn lichaam staat op alert.
Slapen lijkt overgeven, wakker blijven is het enige verzet wat ik kan bieden.
Nu zes lange uren te gaan, mijn ogen brandden, mijn hart slaat te snel.
Als het licht weer verschijnt, lijkt mijn leger weer sterker te worden.
Licht kom snel tevoorschijn, ik houdt het niet meer vol.
Al het negatieve wat meereist met mijn ziel. Verdwijn!
Laat mij nooit meer de jouwe zijn…
Reacties op dit gedicht
| Engeltjuh: | Zaterdag, februari 11, 2012 14:46 |
| Klinkt niet rustgevend nee. Herken het een beetje. Denk niet dat je gedicht hierover gaat, maar ik heb een tijd lang last gehad van slaapverlamming, en dat vond ik ook echt een ontzettend eng gevoel. Sterkte toegewenst met het verslaan van je ''demonen''. Liefs |
|
| windwhisper: | Zaterdag, februari 11, 2012 08:44 |
| angst kan je in een wurggreep houden door over de oorzaak te praten kan je opluchten en dan lukt het vast beter, warme groet Cobie sterkte |
|
| zomerkind: | Zaterdag, februari 11, 2012 07:45 |
| waar ben je dan zo bang voor moon?? gr eddie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: moongirl-89 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 11 februari 2012 | ||
| Thema's: | ||