ode
ode
terwijl de glazen puien stonden te sidderen
in voor hen nog onbekende klankconstructies
en de ijle klanken van duizend bij tiendui-
zend koorknapen al hoger en droger de wolken
en meeuwen als verdroogd bakpapier naar
beneden deed dwarrelen op de hoofden van
evenzoveel keer mijn alterego in welke
onnoembare tijden dan ook - ja toen
wie zal zich kennen in al het verder denken
van nevels en oude gevels tot venijn en
zwakte gehuld in zwijgzaamheid - ja toen
was alles wit en vrede ontstegen aan de
krankheid van de geest zo het ooit was en
moet zijn geweest of nog worden zal
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, juli 12, 2015 14:01 |
| Prachtige ode en een genot om te lezen omdat het zo goed geschreven is. Liefs | |
| switi lobi: | Dinsdag, februari 14, 2012 14:54 |
| Oeps.. ik val niet hoor; glij alleen een beetje uit. Ik kom nog even de ''t'' bij ''val'' aandragen ;) |
|
| switi lobi: | Dinsdag, februari 14, 2012 14:53 |
| Da''s een bijzondere ode Pieter, er val veel in te beleven. | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, februari 14, 2012 14:31 |
| graag gelezen!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 14 februari 2012 | ||
| Thema's: | ||