door positief te denken
en het goede te omarmen
vervliegt mijn tijd in lijden
langzaam komen de goederen op gang
en hoorbaar voel je ze smoezelen
zal hij het redden
de gewonde heler
hij die altijd daar zat
denkend
en alleen als het nodig was zeggend
in stilte
en toch zo aanwezig
daar waar hij was
waren de zielen rustig gestemd
maar waar hij was
dat weet niemand
in gedachten
dat zag je aan mimiek
voltrokken
als streepen in een leven
doorgesneden in emoties die niet kloppen
maar altijd weer wijs
in zijn doen en laten
nu weet ik het
het zijn zij
die zo denken
zij die twijvelen aan mijn kunnen
zij die doem denken
roepen het over mij af
en ik
ik kan alleen maar hopen
dat ik sterker ben