Weer even kind zijn
even niet meer dat verdriet
er niet meer aan denken
en voelen die pijnlijke wonden
die het verleden allemaal achter liet
weer zijn dat vrolijke kind
die geniet van het leven
met in zijn hand een touwtje
waaraan vastzit een vlieger
die wonderlijk zweeft in de wind
geen enkele zorgen aan je hoofd
puur en fris in het leven staan
klein en nog zo gewoon
dat je nog in wonderen geloofd
best wel verdrietig omdat je mammie
je weer naar school had gebracht
maar later weer zo vrolijk en blij
omdat mammie na schooltijd
bij het schoolhekje weer op je wacht
de laatste tijd voel ik me klein
en wens ik bijna elke dag
dat ik dat kleine kind van toen
weer eventjes mag en kan zijn
er niet meer aan denken
en voelen die pijnlijke wonden
die het verleden allemaal achter liet
weer zijn dat vrolijke kind
die geniet van het leven
met in zijn hand een touwtje
waaraan vastzit een vlieger
die wonderlijk zweeft in de wind
geen enkele zorgen aan je hoofd
puur en fris in het leven staan
klein en nog zo gewoon
dat je nog in wonderen geloofd
best wel verdrietig omdat je mammie
je weer naar school had gebracht
maar later weer zo vrolijk en blij
omdat mammie na schooltijd
bij het schoolhekje weer op je wacht
de laatste tijd voel ik me klein
en wens ik bijna elke dag
dat ik dat kleine kind van toen
weer eventjes mag en kan zijn
Reacties op dit gedicht
| youkie: | Maandag, februari 20, 2012 13:10 |
| in ons hart kunnen we eeuwig kind blijven fijne dag liefs |
|
| balance-bianca86: | Maandag, februari 20, 2012 10:07 |
| herkenbaar !! och bij mij is het ook veel te snel gegaan..michael jackson syndroom!Vroege Denkers dragen zwaar! | |
Over dit gedicht
| Auteur: anonymous-1 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 20 februari 2012 | ||
| Thema's: | ||