Vader 2
Vader
Al wat hij was, ben ik geworden:
zijn weemoed, zijn herinnering.
Zijn handen met het zachte beven,
en langzaam zijn vertwijfeling.
Zijn stem wordt het, waarmee ik praat,
zijn eenzaamheid die ik beleef.
Soms voel ik ze, al is het even,
zijn ergernis die door mij gaat.
Onlangs is ‘t tot mij doorgedrongen
dat hij heel traag in mij ontstaat,
en dat hoe langer ik zal duren,
hoe verder dat dit leven gaat;
er 's morgens in de glans der spiegel,
als vroeger weer mijn vader staat.
Pierre Van Laeken
Al wat hij was, ben ik geworden:
zijn weemoed, zijn herinnering.
Zijn handen met het zachte beven,
en langzaam zijn vertwijfeling.
Zijn stem wordt het, waarmee ik praat,
zijn eenzaamheid die ik beleef.
Soms voel ik ze, al is het even,
zijn ergernis die door mij gaat.
Onlangs is ‘t tot mij doorgedrongen
dat hij heel traag in mij ontstaat,
en dat hoe langer ik zal duren,
hoe verder dat dit leven gaat;
er 's morgens in de glans der spiegel,
als vroeger weer mijn vader staat.
Pierre Van Laeken
Reacties op dit gedicht
| mucho: | Woensdag, februari 22, 2012 19:39 |
| een gedicht om te leven | |
| windwhisper: | Dinsdag, februari 21, 2012 06:45 |
| drie maal hetzelfde gedicht, ik blijf het mooi vinden en zoals ik net bij het eerste schreef "papa ik lijk steeds meer op jou" warme groet Cobie goede morgen |
|
| Hans Winter: | Maandag, februari 20, 2012 22:00 |
| moge je vader welkom worden naar je doen en laten, je zorgen voor later en je beiderzijds te beginnen herinneren aan gister hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Pierre Van Laeken | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 20 februari 2012 | ||
| Thema's: | ||