Getijden
Getijden
In je tuin van je verlangen kan niks groeien zonder Mei,
Mei doet je knoppen ontluiken en je bloemen bloeien voor mij.
In je lichaam dat dampend aanzwelt en je hart doet zogen naar zomer,
Zomer doet je opwindende bloei verwelkomen en trekt mijn nevel uit jouw mist.
In je op wind en regen gedragen extase leeft je verpakte blad der herfst,
Herfst doet je zomer wankelen, je wanhopige wanklank wordt mijn elixer.
In je gevangenis van sneeuw, bied jij mij onderdak in de iglo van je winter,
Winter doet je stokken, in de Ramadan zal ik je dood suikeren.
In je tuin van je verlangen kan niks groeien zonder Mei,
Mei doet je knoppen ontluiken en je bloemen bloeien voor mij.
In je lichaam dat dampend aanzwelt en je hart doet zogen naar zomer,
Zomer doet je opwindende bloei verwelkomen en trekt mijn nevel uit jouw mist.
In je op wind en regen gedragen extase leeft je verpakte blad der herfst,
Herfst doet je zomer wankelen, je wanhopige wanklank wordt mijn elixer.
In je gevangenis van sneeuw, bied jij mij onderdak in de iglo van je winter,
Winter doet je stokken, in de Ramadan zal ik je dood suikeren.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Maurits de Jong | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||