Ik weet niet meer hoe het begon,
ik vond gewoon het dik zijn stom.

Het begon met minder te snoepen tot gewoonweg niet,
en dan ben je blij dat je verandering op de weegschaal ziet.

Dan wil je nog verder gaan,
en laat je af en toe eten staan.

Het getal gaat stilletjes omlaag,
en dat heb je graag.

Meer en meer,
ook al doet het zeer.

In de ochtend niet eten,
in de middag dan op school zogezecht vergeten.

Je vrienden hebben je door,
maar na een tijdje zeggen ze niets meer hoor.

'S avonds moet je wel,
anders krijg je met je ouders rel.

Het CLB waarmee ik al praatte kregen het door,
dat ik de controle verloor.

Mijn titularis luistert goed,
en geeft me dan eventjes moed.

Maar dan gaat alles weer omlaag,
door je ouders hun gezaag.

Je draagt steeds wijdere kleding zodat ze het niet door krijgen,
maar mijn titularis kon niet blijven zwijgen.

Ze haalde mijn ouders erbij,
en ik kreeg een rilling over mij.

Huilend kwam ik terug in de klas,
iedereen vroeg wat er met me was.

Ik vertelde het hen niet,
zo krijg ik niet nog meer verdriet.

Psychologe kwam er dan ook bij,
wat dat ik wou dat vroegen ze niet aan mij.

Overgeven gebeurde soms maar niet alles gaat eruit,
ik hoor mijn gedachten in mijn hoofd heel luid.

Weegschaal werd afgepakt,
zo kan ik niet meer zien of mijn gewicht zakt.

Lager en lager,
MAGER!