daar lag ik, in het ziekenhuis, gelukkig maar 'n paar dagen,
toch was er iets wat ik me daar maar af bleef vragen.
geen rust, even vlug een sms naar m'n nichtje,
waarop 'n antwoord,nee,ik dacht het al, geen leuk berichtje.
ome Toon is al een tijd ziek, en je verstand weet dat dat niet altijd kan blijven duren,
daar lag ik dan, niks wat je kan doen tussen de ziekenhuis muren.
het ging nu snel, en ik kon niks voor hem doen,
geen praatje, mn gezicht niet laten zien, geen afscheids zoen.
eindelijk thuis, m'n nichtje bellen,
voorlopig kan ik niet komen, hoorde ik me tegen haar vertellen.
afwachten, niemand weet hoelang het nog gaat duren,
in ieder geval geen jaren of maanden, eerder dagen of uren.
wat had ik hem graag nog een keer gezien, maar dat kon ik niet,
beter worden zou ik, zodat hij me wel nog een keertje ziet.

en dan komt het telefoontje, en is het even stil,
nee, het is zo onwerkelijk, dit is niet wat ik horen wil.

nee, ik ga over een paar weken naar die lieve ome Toon,
verzonken in gedachten 'hee neel, ben je weer beter?! zegt ie heel gewoon.

helaas die gedachten kunnen niet kloppen, die keer komt nooit meer,
was ik maar eerder beter,het eerste wat ik ging doen...het doet zeer...

vrijdag word je begraven, en weet je, ik kan nog niet,
ik ben er bij, ook als je me niet ziet.
proberen te komen ga ik zeker doen, maar ik kan nu nog niks beloven,
lukt het niet,dan ben ik al die tijd in gedachten bij je,tot het kaarsje zal doven...

wat hou ik van je, en dat weet je, dat heb je zwart op wit,
je zult altijd blijven, in mn gedachten, daar waar je nu ook zit...

dikke knuffel neel