Duizenden...
Het porseleinen hart
legde ik zacht liefkozend in jou handen
vouwde mijne er stevig omheen..
een kusje op je vingers..
waarna mijn ogen de jouwe zochten..
ik zocht.. maar ik vond niets..
langzaam ontglipte het hart
kletterend op de grond..
het brak in duizenden stukken..
Stevig houd ik alle stukjes in mn vuisten..
ik probeer het bloemen patroon
van het hart te herleggen..
niets mag meer voor mij baten..
hoe standvastig ik ook leg en lijm
het patroon is zoek..
en de resten zijn enkel duizenden scherven..
Reacties op dit gedicht
| witteroos: | Zondag, augustus 26, 2012 22:25 |
| Mooi gedicht. Vele mensen worden te hard en te berekenend. Kunnen ze niets aan doen, wordt aangeleerd. Omarm jezelf even. Tranen zijn de parels van de ziel. Houd je eigen hart in ere. | |
| entropy: | Vrijdag, maart 09, 2012 22:20 |
| Volgens NGC is dat entropie Maar daar weet ik niks meer van Scherven van verdriet schitteren wat de zon kan niet |
|
| zomerkind: | Vrijdag, maart 09, 2012 09:36 |
| mijn bloedend hart:) gr eddie |
|
| youkie: | Vrijdag, maart 09, 2012 06:26 |
| goede morgen een gebroken hart lijmt men niet liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Persoon |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 09 maart 2012 | ||
| Thema's: | ||