vriend
wanneer we door roze avonden dwaalden
vermoeid het nachtelijk duister
verdrongen met troostende woorden
wisten we elkaar verbonden
in angst voor het Niets
schampere levenssleutels zonder
keuzes, eeuwig onverzoenbaar
toch dronken we
de ochtendklaarte
al doolden we in
papavervelden, verre zeeën
onbestemde reizen net
langs de waarheid heen
"Nu dool je in roze zalen
maar kan er met Jezus
praten- grafschrift S.K."
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Marcus Dehond | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 12 maart 2012 | ||
| Thema's: | ||