Uitgeput

8 maanden therapie achter de rug.
Ik kijk er met een goed gevoel op terug.
Maar als ik naar het nu kijk.
Heb ik veel last van stress en gezeik.
Ik hou vooral mezelf voor de gek.
Door te denken dat ik het zo wel trek.
Ik kan mijn grenzen niet aangeven.
Ben alleen maar bezig met overleven.
Ik val terug in mijn oude patroon.
Waar in ik veel oud gedrag vertoon.
Ben weer bezig met destructief gedrag.
Verberg mijn pijn achter me lach.

Ik plaats mezelf weer op de laatste plek.
Ben boos op mezelf en word knettergek.
Ik kan de stress allemaal niet aan.
Voel me als een te volle vulkaan.
Een vulkaan die op springen staat.
Vol met verdriet, woede en haat.
Dat straks op 1 persoon word gericht.
En ik weer terug moet naar het gesticht.
Ik weet niet hoe ik alles moet uiten.
Hou het weer binnen laat het niet naar buiten.
Begin de grip op mijn gevoel te verliezen.
Ondanks alle helpende adviezen.

Hoe hard ik ook probeer ik kom er maar niet uit.
ondanks de goede gesprekken met de therapeut.
Alsof ik op de rand van de afgrond sta.
En mezelf klap voor klap de rand af sla.
Ik werk en werk om mijn baas tevreden te stellen.
Kan me daarom niet richten om volledig te herstellen.
Ik ga keer op keer over mijn grenzen heen.
Alles komt op me af ik zit er doorheen.
In een gesprek kan ik niet bij mezelf blijven.
In een gedicht kan ik dat makkelijk omschrijven.
Ik heb hulp nodig maar weet niet waar vandaan.
Ik kan zo niet langer doorgaan.