De klok zou de wonden helen..
het wachten zou veranderen in hoop..
Maar de klok staat stil..
maar gaat ook snel weer zijn rondje..
Ik verlies de tijd en de tijd verliest mij uit zicht..

De wonden zijn open maar toch onzichtbaar..
mijn gevoelens dalen naar het vriespunt.
Als een klok vervlieg ik in mijn werk,
met mijn zonnige glimlach..
waar eigenlijk de wolken zich achter verschuilen.

Ik heb mij vastgehouden aan een illusie.
Ik vloog in de lucht als een vlieger..
terwijl jij mij iedere keer naar de grond trok.
Ik beklemde je, ik wilde een vriend die mij begreep.
Ik wilde iemand die dicht bij me stond maar toch veilig ver.
Ik claimde mij wanhopig aan iets vast wat er nooit was.

Mijn handen schreven duizenden gedichten..
met vele tranen en tikken van de klok.
Op zoek naar het begrepen worden,
naar verder te gaan en niet achterblijvend..
terwijl de klok doortikt.

Ik vond hoop maar verlies deze soms uit het oog..
ik vecht nog steeds tegen de klok..
ooit zal ik in mijn leven lopen naast de wijzers van de klok.