Dag allemaal
Vandaag is het zover.
Ik ga op reis.
In mijn linkerhand,
het one way ticket.
En mijn rechterhand,
gevuld met een manuscript
van mijn herinneringen.
Die neem ik mee,
voor hen die ik ontmoet.
Het kan mij troosten
en de eentonigheid verbreken.
Want het onbekende
boezemt me angst in.
Die draag je toch alleen hé.
Het leven
was een schouwspel.
Ieder van ons
kreeg zijn rol toe bedeeld.
Aan het einde,
staan de critici klaar
met hun woorden.
Hopelijk geven ze
goede punten voor dit leven.
Want een revanche zit er niet meer in.
Vrienden en familie,
wees niet ongerust
en stel geen vragen.
Want het is Zijn wens.
Deel jullie vreugde en verdriet
met elkaar zodat het steeds
draagbaar blijft voor elk.
Laat alstublieft dat kleine plaatsje
in jullie herinneringen voor altijd gebonden,
zodat mijn naam niet vergeten wordt
Ik ga op reis.
In mijn linkerhand,
het one way ticket.
En mijn rechterhand,
gevuld met een manuscript
van mijn herinneringen.
Die neem ik mee,
voor hen die ik ontmoet.
Het kan mij troosten
en de eentonigheid verbreken.
Want het onbekende
boezemt me angst in.
Die draag je toch alleen hé.
Het leven
was een schouwspel.
Ieder van ons
kreeg zijn rol toe bedeeld.
Aan het einde,
staan de critici klaar
met hun woorden.
Hopelijk geven ze
goede punten voor dit leven.
Want een revanche zit er niet meer in.
Vrienden en familie,
wees niet ongerust
en stel geen vragen.
Want het is Zijn wens.
Deel jullie vreugde en verdriet
met elkaar zodat het steeds
draagbaar blijft voor elk.
Laat alstublieft dat kleine plaatsje
in jullie herinneringen voor altijd gebonden,
zodat mijn naam niet vergeten wordt
Reacties op dit gedicht
| carlijn: | Vrijdag, juli 05, 2002 21:44 |
| Besef je wel wat je nu vraagt? Eigenlijk een domme vraag hoor, want je weet toch zelf ook wel, dat niemand jou ooit vergeten zal? ;) Ik vind het een mooie tekst. Ik weet dat jij je vrouw nooit vergeten zal. Dat je nog dagelijks aan haar denkt. Je weet pas wat je mist, als het er niet meer is. Helaas kunnen wij deze zin pas gebruiken, als we hem eerst ervaren hebben. En wij hebben de touwtjes van dit leven niet in de handen, was het maar waar. Ik weet enkel wel, dat jou lieve vrouw, met |
|
| Bert Lagom: | Maandag, mei 20, 2002 16:59 |
| Bericht aan al de lezers van dit gedicht. Naar aanleiding van de reactie van Maaike die ze hier heeft neer geschreven, geef ik een woordje uitleg. Dit is geen zelfmoordbriefje; maar gewoon een tekst op het doodsprentje van mijn overleden vrouw. Dus denk niet dat ik zelfmoord wil plegen. Daar is het leven veel te mooi voor. Groetjes en mijn excuses voor de verwarring dat er ontstond. Bert Lagom |
|
| Van den Plas Maaike: | Maandag, mei 20, 2002 16:10 |
| hoi benneke!was geschrokken over dit gedicht!was heel zwaar voor mij om dit te lezen dacht dat ik je kende je weet toch dat er nog een vlindertje op je wacht he?door jou dolfijntje zal ik je nooit vergeten dat moest je toch al wel weten!jij hebt mijn leven gered toen ik het niet meer zag zitten jou naam staat in mijn hart gegrift vlindertje xxxx | |
| Jo Aelmans: | Zondag, mei 12, 2002 11:36 |
| de vergetelheid bloed onttrokken aan de tijd rode roos van spijt Jo. ;o)x |
|
| Susanne X: | Zondag, mei 12, 2002 11:20 |
| Niemand wordt zomaar vergeten, herinneringen blijven achter. | |
| free: | Zondag, mei 12, 2002 10:02 |
| je hebt een steen verlegd dus word je nooit vergeten... mooi geschreven bert liefs free ~(O)~ |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Bert Lagom |  
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 12 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||