Me bloed Kookt, Mijn lichaam stinkt en brokkelt af.
In me hoofd is alles para en chaos.
De woede die er niet uit kan, ik kan niet praten.
Al het normale denken is weg, de negatieve macht heeft me overgenomen.
De leugens, de zogenaamde waarheid, kotsmisselijk maakt het me.
Het nadenken zorgt dat ik niet kan slapen, het overheerst mn leven.
Deze leegte die ik vanbinnen voel, heb die antwoorden nodig.
Maar niemand die mij ze kunnen geven, en die het kunnen zijn niet eerlijk.
De haat brand in mijn hart, mijn lichaam is verdooft.
Het constante moe zijn, me lichaam geeft op.
Als je op deze manier moet leven, dat hou je niet lang vol.
Ik hoop nog steeds dat het allemaal goed gaat komen.
Maar het geloof is weg, probeer het al jaren.
Er is niks meer van mij over, alleen nog een schaduw.
Steeds dezelfde fouten, woorden, het ritme waar ik in leef.
Zou niet weten hoe ik hier uit moet komen.
Ik schrijf,en schrijf, het weerhoud me van het dieper vallen.
Het gevoel van lopen in de verkeerde richting,
Ik kan niet omdraaien, bang voor wat er dan gaat komen.
Aan dit, hoe ik nu leef, heb ik genoeg omdat ik weet hoe het gaat.
De structuur in mijn leven, heb de redding niet nodig.
De pijn in me hart van de leugens, de haat naar jullie.
Ik ben voorbereid op het einde, het einde van mezelf.
Vrees niet voor wat er gaat komen, lopen naar beneden is mn weg.
Het donker om me heen, ben er aan gewend, het doet me niks.
Luister naar de stemmen, het gefluister, mn krakende hersens.
Alles wat er bij me is, is mijn pen en me boekje.
Alleen die vertrouw ik, want die weten wat er in mij omgaat.
Een ander leven is bijna niet voor te stellen, zou bang zijn voor wat er gaat komen.
Positief, optimistisch, blij, zo zal je me nooit zien.
Heb gekozen om zo te leven.
Heb genoeg littekens en open wonden van mn leven.
Probeer gefocust te zijn op de haat die er door me heen raast.
Alleen dat houd me nog in leven, ben er van bewust dat het niet werkt.
Maar voor nu is het alles, het einde komt eraan.