een jas van een huis

* + * + *

een jas van een huis

lentes gingen hun eigen weg
ik had mijn jas nog niet aan
of het regende wegwerpluiers

mijn huis past me als gegoten
kamerkoor voor beleefde kamer
ramen met zijn biedend uitzicht

zo wandelt mijn stenen leven
goed verwarmend en op de maat
niemand aangaande een reet

ik weet, ik weet het is mijn jas
blijf er met je poten en je klauwen
een huis van dauwen en trekken

mijn takke huis het was versleten
ontbijten voor de laatste keer
deuren slaand en met veel toeters

zo begaf ik mij in zomers goed
een ver huis wachtte mij op
en het zou de laatste niet zijn

versleten jaren in zakken gepropt
wen ik aan de stofjes, verfgeuren
de huizen waarin ik mij vertoon

* + * + *

Geschreven door

mucho

Reacties op dit gedicht

mucho vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

kelo ami:	Woensdag, april 11, 2012 14:14
mooi mucho... groetjes

Janny Scheybeler de Jonge:	Woensdag, april 11, 2012 11:22
tjonge ben blij dat ik je lees!!

youkie:	Woensdag, april 11, 2012 06:52
goede morgen een prachtig schrijven liefs

Artifex:	Woensdag, april 11, 2012 06:37
Mooi deze, de toon is erg pakkend. Liefs, Artifex.

Jacky Van den Berghe:	Woensdag, april 11, 2012 02:55
Heel mooi! Liefs, Jacky

Over dit gedicht

Auteur: mucho
Gecontroleerd door: Sheena
Gepubliceerd op: 11 april 2012
Thema's: [Lente] [Ironie] [Onzekerheid]