Ik moet je loslaten ...
Jij zal nooit meer voor mij zitten …
ik zal nooit meer met je kunnen praten …
verdriet overheerst mijn lichaam …
ik kan het enkel haten …
Je was zo’n fijne persoon …
ik had zoveel aan jou …
ik hechte me …
wat doodnormaal voor mij is
maar nu?
nu heb ik een groot gemis …
Want …
bij jou kon een mens zijn
met problemen, met zorgen en met pijn …
je was clever, je was lief
je reikte gewoon iedereen de hand …
En nu moet ik je loslaten, voorgoed …
ik weet nog steeds niet hoe dat moet
ik kan het niet
ik heb teveel verdriet …
want …
je was zo’n fijne persoon …
zomaar, gewoon …
En veel heb ik van je geleerd …
Je was zo’n goede psychologe, zo’n goede vrouw …
maar dat ik je nu …
voor altijd moet loslaten
nee, dat was niet wat ik wou …
Ik droomde, ik hoopte zo …
kon ik maar bij je in behandeling blijven …
maar dat gaat eenmaal niet
met verdriet
zal ik achterblijven …
Maar met veel bewondering
zal ik naar je opkijken …
en zal altijd denken …
aan de handen
die je me 2 weken lang
hebt aangereikt
*over die psychologe*
Reacties op dit gedicht
| liesjequilt: | Donderdag, april 12, 2012 19:35 |
| We hebben allemaal dingen die we moeten missen en loslaten, mooi beschreven gr. Liesbeth |
|
| youkie: | Donderdag, april 12, 2012 18:29 |
| we moeten soms leren om los te laten liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gedichtenlady |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 12 april 2012 | ||
| Thema's: | ||