De littekens zijn nog steeds te zien, verdwijnen zullen ze ook niet.
In mijn hart zitten ze diep, de wonden zijn nog niet dicht.
Het raadsel van mijn leven lukt niet om op te lossen.
Ben al jaren de puzzelstukjes bij elkaar aan het rapen, maar steeds verdwijnen ze weer, 1 voor 1.
Ik ben kwaad, heb teveel woede, het heeft me bijna overgenomen.
Er is bijna niks meer van me over, alleen nog de boosheid. De pijn die ik had, verdwijnt ,is verdooft door de haat, maar de wonden blijven open.
Ben weer terug bij af, ben neergestort.
Het is weer tijd voor zwaar en benauwd ademhalen.
Diep inademen doet pijn, steken in mijn hart, voel me licht in mn hoofd.
Het vele nadenken over alles en nog wat.
Zoekend naar een toekomst, maar zal moeten leven van dag tot dag.
Verder kijken lukt niet, zit vast waar ik neergevallen ben.
Steeds gebeuren er weer dingen, dingen die weer tijd nodig hebben, en ik moet verwerken.
Probeer steeds een stapje, steeds word ik weer terug getrokken door alles wat ooit in mijn hart gekerfd is.
Heb nu geen idee hoe groot de schade is.
Het voelt al een tijdje als het einde.
Littekens herinneren me steeds weer aan alles wat ik heb meegemaakt en waar ik niet mee kon omgaan.
Ik zal eerst alles moeten snappen, voordat alle puzzelstukjes gevonden zijn.
Moet zorgen dat ze dan allemaal passen.
Een diepe zucht ontsnapt mijn lichaam.
Hoever en hoelang moet ik nog zoeken.
De haat en woede neemt alles over, ik voel mezelf veranderen.
Overal ben ik boos om, ben helemaal verdooft van de woede, witheet en lijkbleek.
Het leven verdwijnt uit mn leven.
Wil alleen maar alles snappen, waarom dingen mij overkomen, waarom dingen niet verdwijnen.
Ben nog steeds opzoek naar mezelf.
Ik moet mijn cirkel doorbreken.
Dit is misschien niet meer op te lossen.
Heb pijn in mn hoofd van het nadenken, dat diep graven in mezelf.
Ik denk dat ik er al voorbij ben, en nu is het niet meer terug te vinden.