Gewist
ik wis mijn portretten,
de toekomst is genadeloos melancholisch!
niemand zal terugkijken
en bedenken dat ook ik daar was
-want niemand kent me nu-
Ik gooi je weg
daar ga je
bezig en tevreden
onopgemerkt aan me voorbij
En wanneer ik toch naar je kijk,
even benieuwd of ik je herken
dan voel ik me gelukkig,
toch eventjes bezwaard
Want ik heb het recht niet,
om voor jou te kiezen
laat staan te zeggen,
dat ik dat ben....
~
Reacties op dit gedicht
| liesjequilt: | Maandag, april 16, 2012 20:05 |
| loslaten is inderdaad een kunst. mooi geschreven gr. Liesbeth |
|
| Antonie: | Maandag, april 16, 2012 16:21 |
| goed zeg ! | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Maandag, april 16, 2012 13:30 |
| wat goed deze | |
| switi lobi: | Maandag, april 16, 2012 09:04 |
| Och emil, wat mooi gedaan. Loslaten of zelfs wissen, het is niet eenvoudig. Hartelijke groet, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: emil snijer | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 16 april 2012 | ||
| Thema's: | ||