Norbert-Abel
Ik zie je daar altijd zitten.
Op je stoepje. Op je gemak.
De zon is jouw vriend.
Buiten behelst jouw hart.
Soms zou ik willen dat ik jou was.
Onverstoorbaar alleen en apart.
Je hebt vele aanbidders.
Kent het park. Kent de stad.
Je streelt mijn gedachte.
Vindt rust bij vogels.
Maar ik niet,
zonder herinnering
aan een vorig leven
als kat.
Over dit gedicht
| Auteur: Probert | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 24 april 2012 | ||
| Thema's: | ||