Slaan
Slaan
als ze sloeg gaf ieder aandacht
ging aller aandacht naar haar
naar het einde van de dag
leek ze harder en luider te slaan
men kende haar in de wijk
haar robuust uiterlijk sloeg aan
ze was regelmatig en niet zuinig
het leek op een verplichting
sommigen moesten haar niet
anderen wilden haar niet kwijt
haar vasthoudendheid werd gedoogd
al vond men het slaan wat ouderwets
haar gouden oog blonk in de zon
ze leek alles te volgen in de wijk
bij begrafenis of huwelijk was ze er bij
’s middags zorgde ze voor rust
op een dag had men haar weg gehaald
gans de wijk was heel ontreddert
de kerktoren stond er verweesd bij
dagen later hoorde men weer de slagen
ela
Reacties op dit gedicht
| wervelende regenboog: | Woensdag, april 25, 2012 14:13 |
| heel leuk dit klokkenluidersgedicht :P op afstand is het nog wel te verdragen, maar dichtbij..... grtjs wr |
|
| windwhisper: | Woensdag, april 25, 2012 06:30 |
| ja een heel gemis nu de kerkklokken zo weinig meer te horen zijn warme groet Cobie |
|
| ijssel: | Woensdag, april 25, 2012 05:00 |
| ding dong een zeer geslaagde verwoording |
|
| Jacky Van den Berghe: | Woensdag, april 25, 2012 02:17 |
| Het aangenaam geluid van ergernis (''s zondagsmorgens). Gegroet, Jacky |
|
| Connection: | Woensdag, april 25, 2012 01:08 |
| fijn voor dat brons een mooi beschreven tijdgebons mooi Roger |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ela |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 25 april 2012 | ||
| Thema's: | ||