De hemel is niet ver
Ik kwam bij haar zitten.
Ze zei niet veel.
Iets over de golven in de haven
en de wind langs de duinen.
Ze schreef verveeld een briefje.
Dat moest ik aan jou gaan geven.
Het helmgras lag plat op de weg.
Ik fietste naar zee.
Gaf haar tijd om te denken.
Ze zei niet veel.
Iets over de golven in de haven
en de wind langs de duinen.
Het leven is kort.
Haar briefje
draag ik nog steeds met me mee.
Reacties op dit gedicht
| David de Vreer: | Donderdag, mei 10, 2012 12:27 |
| mooie poëzie voor iemand van jouw leeftijd | |
| ela: | Zaterdag, april 28, 2012 16:44 |
| Het leven kan een mens bedriegen en in zichzelf keren. ela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Probert | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 28 april 2012 | ||
| Thema's: | ||