De schaduw.

Eindelijk licht, eindelijk een sprankje hoop,
het voelt alsof ik zweef in plaats van dat ik loop.
Eventjes genieten van alles, alles laten komen,
alle fijne gevoelens even laten stromen.

Ik durf in de spiegel te kijken,
zit mijzelf een keer niet af te zeiken.
Ik behandel mezelf zoals een prinses,
en denk een keer niet aan al dat ge-stress.

Toch licht de schaduw naar mij te loeren,
te wachten tot hij mij weer kan ontvoeren.
Hij zit te wachten tot ik zwicht,
totdat ik het weer kwijt ben, mijn evenwicht.

Had ik maar controle, de touwtjes in handen,
zodat ik kon beslissen of ik mezelf weer zal laten stranden.
Dat zou tenminste mijn eigen beslissing zijn,
En dan zou ik kiezen voor mijn eigen pijn.

Stiekem ben ik heel bang..
Heel bang, om weer toe te geven aan die drang.