Mijn ouders
Misschien zou ik wel willen dat
ik iets van pijn kon voelen.
Nooit heb ik ook maar iets gehad,
wat ze met rouw bedoelen.
Nu dat ze weg zijn, valt het stil,
bij mij daar diep van binnen.
Voel ik nu pijn, een stille gil?
Wanneer gaat dat beginnen?
Het voelt als langzaam stikken.
Geen tranen en geen snikken.
Mijn jeugd was netjes in de pas,
met heel rigide regels.
Waar vrijheid nooit een optie was,
maar gras onder de tegels.
Dan raak je een verbinding kwijt,
er was totaal geen liefde.
Alleen maar schuld en diepe spijt
wanneer je hen weer griefde.
En schuld dat is een moordenaar
Hij zet je ziel gevangen.
Manipuleert en zet je klaar,
voor de ander zijn belangen.
Het overwinnen van die schuld,
kost soms een mensenleven.
Een schuld die heel je leven vult
Totdat je kan vergeven.
Misschien is dat waar ik nu sta
en dat het daarom stil wordt.
Ik denk dat ik maar leven ga
Het leven is maar heel kort.
| wervelende regenboog: | Donderdag, mei 03, 2012 11:59 |
| ja ouders en kerk kunnen er wat van....je een schuldcomplex aanpraten..zie er maar weer vanaf te komen... de zoektocht naar jezelf kan beginnen en mettertijd vergeven... sterkte en veel succes! hgrt wr |
|
| liesjequilt: | Donderdag, mei 03, 2012 08:42 |
| Ga leven en probeer het zelf anders te doen. gr. Liesbeth |
|
| lavendel: | Donderdag, mei 03, 2012 08:15 |
| Geef je, de vrijheid om te leven. | |
| windwhisper: | Donderdag, mei 03, 2012 05:46 |
| ja pluk elke dag van het leven nadenkend gestemd gelezen warme groet Cobie |
|
| Sara Folklore: | Donderdag, mei 03, 2012 01:51 |
| ga maar leven:) | |
| Auteur: empty-hands | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 mei 2012 | ||
| Thema's: | ||