In mijn armen gleed je langzaam weg..
steeds dieper en dieper in slaap..
tot dat er alleen nog maar een omhulsel over blijft..
Mijn schuldgevoel spreekt constant..
mijn geweten sust me..
Het is beter zo, een leven vol pijn is geen leven..
maar wat als er geen leven meer is..
Ik hield van je, ik hou nog steeds van je..
juist daarom wilde ik je verlossen..
verlossen van de pijn.
Ik voel me leeg..
en ik ben bang, bang om je te vergeten..
Bang om niet meer jouw geur te herinneren..
of hoe je eruit zag..
Je was bijzonder en ik kán niet zonder jou..
maar ik moet door..
Hoe moet ik verder,
jij was mijn troost in de ellende..
Jij betekende zo ontzettend veel..
ook als was je nog zó klein teer beestje..
Jij hielp mij door de zware periodes heen..
ik voelde me bij jou nooit écht alleen.
De hele wereld om mij heen draait door..
gezelligheid, gelach om mij heen..
ik snap het niet meer..
Ik sta stil en beweeg mij als een zombie..
proberend te beseffen wat ik kwijt ben geraakt..
Ik weet dat je er niet meer bent..
maar ik besef het niet..
Ik kom steeds weer terug bij de plek..
waar jouw kooi stond..
De gewoonte om je te knuffelen..
de behoefte is groot, maar het kan niet meer..
De plek is leeg en blijft leeg..
jij bent buiten in de natte grond..
daar hield je niet van, nat en koud..
Het gaat tegen mijn wil in en het doet pijn.
Jouw verlies het doet zo’n pijn..
het enigste wat ik nu wil is bij jou zijn.