Ik mis je.


Wat zou je leren als je ogen dicht zitten,
je hoofd afgesloten is,
of je hart op het verkeerde pad,
je ziel dwalende is.

Alles is al lange tijd open,
zie dingen heel anders in,
elke dag leer ik weer,
net als vandaag,
en wat ik geleerd heb zal ik vertellen.

Laatst geleerd dat ik iemand ben,
net als ieder ander eigen dingen ken,
mijn eigen kijk op het leven heb,
net als ieder ander heeft.

Wat is dan mijn meer waarde in het leven,
waar haal ik verdoening uit,
wat doet mij goed,
waar wordt ik beter van.

Waarom dan geen zelfvertrouwen,
ik ben goed tegen mensen,
sociaal en beleeft,
help mensen, ze kunnen alles kwijt bij mij.

Ik heb innerlijke kracht,
vol van energie,
creatieve mind,
en ben een open persoonlijkheid.

Stel me vaak zwak op,
maar kracht zit in mij,
zelfde als mijn interpertatie op dingen,
perspectief gezien denk ik over alles na,
ook al doe ik eerst voor ik denk in vele gevallen.

Ja ik heb stuikel blokken,
zoals iedereen die heeft,
ik zie zoveel meer dankzij haar,
net zo als ik zie hoe onhandig ik soms ben.

Ik mis haar zo,
elke dag weer,
elke dag als ik niet hoef te werken,
denk ik waarom kom ik nog mijn bed uit,
heb toch niks meer.

Dan denk ik aan de meer waarde,
hecht soms waarde aan dingen die inrelevant zijn,
ik wil alle meer waarde aan haar en familie hechten,
maar faal toch elke keer.

Het doet me zoveel verdriet,
snacht, net als nu lig ik tot laat wakker,
over dag wil ik niet meer uit bed komen,
alleen nog voor de dingen die nodig zijn te leven.

Ik leef op een klein pitje,
ik mis het vuur,
alsjeblieft, ik ben positief heb er alle vertrouwen in,
maar je zo hard missen het doet me zeer.

Soms jankend op bed,
niet wetende wat ik moet doen,
vliegen gedachtens van hot naar her,
enige rust punt aan de hemel die stralende ster.

De ster die niet beweegt onder het toezien van de maan,
een ster nog zo ver weg,
en altijd dichtbij,
geef mij weer vuur, verlos mij.

Jij bent de enige waar voor de zon opkomt,
waarvoor de maan waakt in de nacht,
ik mis het zo, de gesprekken je kijk op het leven,
wat je deed met mijn gedachtens
hoe je mij lol en rust gaf in mijn leven.

Hoe je mij kalmeerden,
of anders liet denken.
Mijn hoofd nu een kermis,
probeer op beide benen te staan,
maar zweef tussen hemel en aarde.

Ik wil zo graag bij je zijn,
de plek waar ik in deze chaotische wereld,
rust kan vinden en kan genieten van het leven,
me zorgen maken op relevante dingen.

Elke traan die valt,
valt uit spijt en gemis,
sist het op wonden van mijn hart die langzaam helen,
Maar brand een gat in mijn hart.

Ik hou zoveel van jou,
daarom doet het zo'n pijn je te missen,
daarom sla ik mijn ogen neer bij het zien van jou,
omdat het mij pijn doet je zo erg te missen.

Je betekend alles voor me,
ik wil niet leven zonder jou,
ik zou niet weten hoe,
elke dag maar op bed liggen,
nergens zin in hebben,
jij bent juist degene die mij die zin geeft,
zin om iets te bereiken in het leven.

Ik weet niet meer hoe te reageren,
denk niet na over acties die ik maak,
Geen zin meer om te koken,
slapen, super laat.

Tuurlijk er is wel verbeterring,
al zoveel dingen waar ik anders ben over gaan denken,
maar alleen maar omdat jij in mijn hoofd zit,
het enige puntje hou vast dat ik nog heb.

Met tranen in mijn ogen,
een druk op mijn hoofd,
een druk op het zijn,
met verlichting, jij.

Allerlei momenten vliegen door mijn hoofd,
dingen die ik doe of zie en vervolgens dan denk,
dit had jij ook moeten mee maken,
had je vast leuk gevonden.

Of niet, maar dan had ik daar wel achter gekomen,
had ik het geweten en ook niet meer vergeten.
Begrijpend lezen is een killer voor mij,
op school was ik er ook geen ster in.

En toch schrijf ik elke dag,
omdat ik het niet tegen jou vertellen kan.
Want jij begrijpt mij beter dan wie dan ook,
dat weet ik omdat je me al zo verandert heb,
waardoor ik te voorschijn kwam uit de rook.

En nu ik alleen sta,
zie ik wat ik mis,
weet ik waar ik fouten begaan heb,
werk ik aan mijn doen en laten,
maar toch blijf ik liever op bed liggen.

Nergens meer zin in,
vraag iemand hoe het gaat,
big smile, het gaat prima,
maar dat is totaal niet zo.

Maar waarom zou ik het iemand zeggen,
ze begrijpen het toch niet,
of ze willen het niet begrijpen,
wat mij dan weer negatief naar mezelf laat kijken.

Ik zie alleen maar punten waar ik aan moet werken,
maar niet meer de dingen die wel positief zijn aan mij.
Dus ben ik weer gaan denken, en denken en denken.
Ik mis je verdomme:(

Ik weet niet meer wat te doen,
hoe ik ergens kan komme,
niet meer zeker zoals toen,
maar toch weer zeker en....
aaaaahhhhrrgg ik wordt gek denk,
ik weet het allemaal niet meer,
je missen doet zo'n zeer.

Ik wil je opzoeken,
Ik wil je zien,
maar ik weet niet hoe, wat en waarneer,
dat het beste kan doen,
of ik dat wel moet doen.

Verlos mij alsjeblieft van de pijn,
soms traan ik uit het niets,
en jank ik als ik denk aan toen,
Samen op je bed, in stilte,
diep verzonken in jou ogen.

Je hand in de mijne,
of die warme liefde volle knuffel die mij liet smelten,
hoe je mij rustig kreeg als ik uit me plaat ging,
hoe je mij tot mijzelf deed doen keren.

Adhd, dat sowieso,
medicatie is nu wel welkom,
maar jij, jij bent de rust die ik nodig heb,
jij bent het enige wat mijn leven kan redden,
de enige die het glas kan breken,
die voor mij zou kunnen spreken.

Ik zou niks hoeven zeggen,
zodat ik geen fouten bega,
omdat jij voor mij dingen uit kan leggen,
zodat ik echt op twee benen sta.

Ik hou van jou met heel mijn hart en ziel,
zoals jij houd van mij anders deed je dit alles niet,
met mij, voor mij, tegen mij.
Uit bescherming voor jezelf maar vooral voor mij.

Ik bewonder je elke dag weer,
maar die pijn dat er dan ook is,
het verdriet de angsten,
Om het feit dat ik je zo erg mis.



-Geschreven uit de grond van mijn hart, omdat ik niet meer weet waar ik sta, wat te doen, waar te gaan. Verslagen door mezelf. En wil niet negatief zijn, positief minded, maar mijn gevoel is droevig, mijn denken doet pijn. Mijn hart die het uit schreeuwd, mijn ziel die bij jou wilt zijn-.

Ik mis de levens lust.
Mijn innerlijke rust.
De liefde voor jou,
blijf ik trouw,
al doet het missen zoveel pijn,
ik wil niet zonder een gedachten aan jou zijn.

Steek voor mij het vuur,
laat de tranen drogen,
geef mij levens kracht twee beens te aarde,
en mij rustig laten mee voeren door de stille warme zwoele maar vooral kalmerende wind.




Ik mis je:'(