Ik aarzel in het verdergaan
Door het beekje van vergeten
sijpelt lieflijk tussen het groen
parelvondsten oude tijden
van het telkens overdoen
zweven varens in het frisse
stenen nimmer meer verlegd
zal de stroom niet anders worden
waar verworven rechten toegezegd
brengt het leven aan het stille
waar slechts oude bomen staan
twijgt nog een enkele onschuld
bij een eik vandaan
is stilte soms zo breekbaar
dat als een takje kraakt
ik aarzel in het verdergaan
dit bos is niet voor mij gemaakt
Reacties op dit gedicht
| louca: | Donderdag, juni 27, 2019 21:45 |
| Heel mooi beschreven, soms is de stilte een angstig iets, maar wel goed. Soms moeten we wel verder, en angstig zijn is oké, dat mag. Succes. Gr. Louca |
|
| liesjequilt: | Zondag, mei 13, 2012 13:00 |
| paar keer gelezen, prachtig geschreven, voral de eerste zin: een beekje van vergeten! maar we moeten wel verder. gr. Liesbeth |
|
| Fairouz: | Zondag, mei 13, 2012 11:57 |
| jawel hoor Anneke...zal ik je een duwtje geven ? dan gaan we samen door de stilte van het bos. fijne moeder dag....lente groet, Fairouz |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, mei 13, 2012 11:20 |
| heel mooi | |
Over dit gedicht
| Auteur: Anneke Brands | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 13 mei 2012 | ||
| Thema's: | ||