Eindeloos verlangen
Eindeloos verlangen
Je zegt me:
Stel, misschien, en dan weer als…
mogelijk, eventueel
woorden van twijfel en onzekerheid
ook woorden van verlangen
ze strelen me zacht als fluweel.
Je zegt me:
wat je voelt en wat je denkt
de vragen hangen tussen ons
kriebelen als een donzen veer
chemie van verlangen
gaat heen en weer
veel, en toch zo weinig,
je zegt me alles en ook niets
je duizelt me, verwart mijn zinnen
en heel diep
heel diep in me roert zich iets
je zegt me
dat je van me houd en dat je me vertrouwd
dat zegt alles en ook wie niets
pas als we samen zijn
dan pas
ja, dan pas gebeurt er iets
dan zeg je
dat je me blindelings vertrouwd
dat je zielsveel van me houd
dan omarmt de chemie van verlangen
ons eindeloos wachten
en zijn we een
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Paul Willems (Quikkie) |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 15 mei 2012 | ||
| Thema's: | ||